I w końcu się wydarzyło! Dzień tak wyczekiwany na horyzoncie wspólnie pisanych historii już za nami. Niestety! Jakoś ten świat przyspieszył i mam nieodparte wrażenie, że ostatnio czas płynie znacznie szybciej niż kiedyś.

Na Hubertusa czekamy wszyscy z zapartym tchem, że w końcu spotkamy dawno nie widziane koleżanki i kolegów. Nie oszukujmy się, ale jakby tak zebrać do kupy te wszystkie wspólnie spędzone chwile, to troszku by się tego uzbierało. I jak się zaraz przekonasz, są między nami osoby, które trwają dzielnie w tej pasji już od pół wieku. Tak tak- pół wieku! Przecież niektórzy z nas nie mają jeszcze tylu lat. Ale do tego tematu jeszcze wrócę w dalszej części.

Po wszystkim pozostał tylko pewien niesmak, o ile mogę to tak nazwać. Podejrzewam, że masz dokładnie to samo. Bo wiesz co daje radość? Ustalmy jedno, nie o to chodzi by złapać króliczka, lecz by go gonić. Podobnie jest z „dniem pióra” (czyt. z pierwszymi kaczkami). Przed- jest radocha, podekscytowanie, kupa przemyśleń co zabrać i nie powiem jak już żyję łowami to trzęsie mnie jak teriera, jednak po człowiek ma pewien niedosyt, że to już koniec.

Ale spoko, spoko- przed nami sezon. Także szykuje się perspektywa wielu pogawędek.